Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Był jednym z trójki dzieci Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Ojciec Karola był urzędnikiem administracji wojskowej w randze porucznika. Matka zajmowała się domem i dziećmi. Zmarła 13 kwietnia 1929 roku w wieku 45 lat. W 1926 roku Karol rozpoczął naukę w siedmioklasowej Szkole Powszechnej w Wadowicach. Już podczas nauki w szkole razem z ojcem i kolegami odbył pielgrzymkę na Jasną Górę. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w 1931 roku Karol rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim w Wadowicach. Uczył się bardzo dobrze. Brał udział w pracach teatrzyku amatorskiego, należał także do Sodalicji Mariańskiej i Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej. W maju 1938 roku Karol Wojtyła zdał egzamin dojrzałości z ocenami bardzo dobrymi. Latem 1938 razem z ojcem przeprowadził się do Krakowa.

W 1938 roku Karol Wojtyła rozpoczął studia na wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wtedy również podjął pierwsze samodzielne próby pisarskie. Jego pierwsze utwory to „Ballady beskidzkie” i „Dawid – renesansowy psałterz”. W czerwcu 1939 roku wystąpił w sztuce Mariana Nieżyńskiego „Kawaler księżycowy”, która cieszyła się wielkim powodzeniem. 1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Karol wraz z ojcem wyjechał z Krakowa. Po powrocie nawiązał kontakty ze swymi przyjaciółmi i rozpoczął działalność w Teatrze Rapsodycznym Mieczysława Kotlarczyka. Zapisał się na II rok studiów Wydziału Filozoficznego. Rok akademicki trwał do czasu aresztowania profesorów krakowskich przez Gestapo – listopad 1939. Wówczas Karol podjął pracę najpierw jako goniec sklepowy, a następnie jako robotnik w fabryce sody. Jednocześnie pogłębiał swą wiedzę teologiczną, filozoficzną i literacką. W Wielkim Poście 1940 roku napisał „Hioba” oraz „Jeremiasza”. Wkrótce po rekolekcjach zorganizowanych przez Salezjan na Dębnikach, Karol wraz z grupą młodych ludzi zorganizował Żywy Różaniec i kółko katechetyczne. Młodzi ludzie spotykali się w każdą sobotę na wspólnej modlitwie i prowadzili dyskusje religijne. Pracował z nimi znany biblista ks. docent Jan Mazerski. W gronie tym prowadził również działalność Jan Tyranowski – oczytany w pismach św. Jana od Krzyża i Św. Teresy z Avila. Wywierał on duży wpływ na młodzież i to właśnie on pobudził Karola do pracy apostolskiej i filozoficznej.

W 1942 roku Karol podjął studia teologiczne w tajnym Seminarium Duchownym. 18 lutego 1941 roku zmarł Ojciec Karola. „Z tym to okresem – wspomina po latach – łączy się zasadnicza decyzja w sprawie mojego powołania. Stało się dla mnie jasne, że Chrystus powołuje mnie do kapłaństwa (…)”. W 1944 roku otrzymał tonsurę i niższe święcenia kapłańskie. 1 listopada 1946 roku Kardynał Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę, który swą mszę prymicyjną odprawił w Dzień Zaduszny. 11 listopada 1946 roku ksiądz Wojtyła po raz pierwszy udzielił sakramentu Chrztu św. Monice Katarzynie, córce swoich przyjaciół. Tego samego dnia Karol Wojtyła wraz z ks. Stanisławem Starowieyskim wyjechał do Rzymu, gdzie podjął studia na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim . Przedmiotem rozprawy doktorskiej była doktryna wiary u św. Jana od Krzyża. Na wiosnę 1947 roku pojechał do San Giovanni Rotondo, by spotkać się z Ojcem Pio. 3 lipca 1947 roku Karol uzyskał licencjat z teologii.
14 czerwca 1948 roku ks. Wojtyła zdał egzaminy doktorskie. Obronił także dysertację. Potem ruszył w drogę powrotną do Polski. Kiedy powrócił do Polski otrzymał dekret nominacyjny na wikarego w Niegowici. Praca w parafii trwała rok. W marcu 1949 roku został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie.

W 1951 roku rozpoczął przygotowania do habilitacji profesorskiej, którą ukończył w 1953 roku. W 1955 roku został członkiem Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie prowadził seminaria, a potem wykłady, które przyciągały młodzież. Chętnie pracował z młodzieżą akademicką, wyjeżdżał często na wycieczki i obozy wędrowne. Studenci przychodzili do niego ze swoimi problemami – zawsze starał się im pomagać. 4 lipca 1958 roku papież Pius XII nominował Karola Wojtyłę biskupem sufraganem Archidiecezji Krakowskiej. 28 września 1958 roku odbyła się konsekracja biskupa Karola Wojtyły. Nowy biskup oddał się bezgranicznie Matce Bożej przyjmując za dewizę słowa TOTUS TUUS. Nowy biskup pracował w kurii, prowadził w dalszym ciągu wykłady na KUL’u. Pracy miał wiele, ale nie porzucił działalności naukowej. W roku 1960 ukazała się książka „Miłość i odpowiedzialność”. Wtedy też opublikował „Przed sklepem Jubilera”. 8 października 1963 roku brał udział w II Sesji Soboru Watykańskiego. Wtedy papieżem – po śmierci Jana XXIII – był Paweł VI. W dniach 5-15 grudnia 1963 roku odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej. 1 stycznia 1964 roku został mianowany arcybiskupem ordynariuszem krakowskim. W listopadzie został przyjęty na audiencji u papieża Pawła VI.

W Polsce, razem z Prymasem Wyszyńskim, prowadził intensywne prace nad przygotowaniem obchodów Millenium. W dniach od 14 września do 8 grudnia 1965 roku uczestniczył w IV sesji Soboru w Rzymie. W przeddzień zakończenia soboru biskupi polscy wystosowali list – orędzie do biskupów niemieckich, który wywołał oburzenie władz komunistycznych i szykany wobec Kościoła. Uroczystości Milenijne w 1966 roku odbywały się w atmosferze ciągłych utarczek z komunistycznymi władzami.
Z końcem maja 1967 roku papież Paweł VI ogłosił nominacje 27 nowych kardynałów, wśród których znalazł się arcybiskup Wojtyła. Otrzymał on, zgodnie ze starą rzymską tradycją, jeden z kościołów rzymskich. Arcybiskupowi krakowskiemu przydzielono kościół San Cesareo in Palatio. 9 lipca odbył się ingres kardynała do Katedry Wawelskiej, a w kilka miesięcy później kardynał dokonał kanonicznego objęcia kościoła rzymskiego. Niełatwa to była praca w warunkach reżimu komunistycznego, jaki panował w Polsce.
We wrześniu władze odmówiły paszportów na wyjazd do Rzymu na obrady Synodu Biskupów Prymasowi Polski Kardynałowi Wyszyńskiemu. Kardynał Wojtyła również nie wyjechał na znak solidarności. Potem brał już udział we wszystkich kolejnych zgromadzeniach synodu.

Będąc kardynałem nie zaniedbywał pracy badawczej. Brał czynny udział w sympozjach naukowych, promocjach doktorskich i habilitacjach. W 1969 roku ukazało się jego studium „Osoba i czyn” a nieco później „U podstaw odnowy”. Jako uczony został wyróżniony doktoratem Honoris Causa Uniwersytetu im. Gutenberga w Moguncji. W tym czasie wiele podróżował – odwiedził Kanadę, Australię, RFN i USA, często wyjeżdżał do Rzymu. 6 sierpnia 1978 roku zmarł papież Paweł VI. Kardynał Wojtyła wyjechał do Watykanu na uroczystości pogrzebowe, a następnie na konklawe. 26 sierpnia 1978 roku wybrano papieżem Jana Pawła I. Jego pontyfikat trwał tylko 33 dni – 29 września nadeszła z Watykanu wiadomość o śmierci Ojca Świętego. 3 października 1978 roku kardynał znowu udał się na pogrzeb i konklawe. W niedzielę 15 października 1978 roku kardynałowie przystąpili do pierwszego głosowania.
W poniedziałek – 16 października – pojawił się biały dym. Zebrani na placu wznieśli okrzyki radości. W loggi bazyliki ukazał kardynał Pericle Felici, który wypowiedział zwyczajową formułę:

„Zwiastuję wam radość wielką – mamy Papieża: Najdostojniejszego i Najprzewielebniejszego Pana Świętego Kościoła Rzymskiego, Kardynała Karola Wojtyłę, który przybrał sobie imię Jan Paweł II”.

Wybór Papieża – Polaka – obwieścił mieszkańcom Krakowa dźwięk dzwonu Zygmunta. Herb Ojca Świętego pozostał ten sam ze słowami TOTUS TUUS. Jako pierwszy od 400 lat papież – nie Włoch przedsięwziął bardzo aktywne działania duszpasterskie, m.in. wizyty w wielu krajach świata. 13 maja 1981 roku dokonano zamachu na jego życie, – sprawcą okazał się Turek, Mahmed Ali Agca. Aktem wielkiego miłosierdzia Ojca Świętego było wybaczenie zamachowcy.

Jan Paweł II odbył dziesiątki pielgrzymek duszpasterskich, zyskując przydomek „papieża pielgrzyma”. Każda z nich była niepowtarzalna i na długo zapadła w pamięci mieszkańcom odwiedzanych państw, miast i miasteczek. Szczególne znaczenie mają dla Nas – Polaków – pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny. Jan Paweł II odwiedził Polskę 9 razy.

2 kwietnia 2005 o godzinie 21:37 nasz Patron, Jan Paweł II powrócił do domu Ojca.

1 maja 2011 r. Jan Paweł II został beatyfikowany, zaś 27 kwietnia 2014 r. kanonizowany.