Śmierć Ojca Świętego była dla nas utratą najbliższej Osoby na świecie. Odwiedzaliśmy Ojca Świętego za Jego życia – tym bardziej więc czuliśmy wewnętrzną potrzebę serca być przy Nim w Jego ostatniej drodze i złożyć Mu hołd wdzięczności i pożegnania. Była to najliczniejsza pielgrzymka szkoły do swojego Patrona. Na pogrzeb Jana Pawła II pojechaliśmy czując się wezwani przez Ojca Świętego, z hasłem: „Ojcze Święty przyszliśmy do Ciebie” i  z dwoma prostymi, brzozowymi krzyżami.

Ojcze Święty prosimy Cię, by Twoje wezwanie do kroczenia za Jezusem drogą Miłości i Krzyża formowało nasze serca i nasze sumienia.

s. Anna Telus

„Szukałem Was, Teraz Wy przyszliście do mnie”

2 kwietnia 2005 roku, późnym wieczorem wszystkie stacje telewizyjne podały informację o śmierci papieża Jana Pawła II. Dla wielu był to ogromny cios. Ostatnie dni życia Karola Wojtyły ludzie spędzali modląc się o Jego zdrowie i z niepokojem śledzili każdą relację z Watykanu. Mieliśmy świadomość, że odchodzi wielki człowiek. Czuliśmy, że niedługo nie będzie już wśród nas kogoś tak bardzo nam bliskiego.
W poniedziałek – 4 kwietnia – na szkolnym korytarzu zawisło ogłoszenie o wyjeździe do Rzymu na pogrzeb Ojca Świętego. Szybka decyzja, telefon do rodziców, sekretariat szkoły – tak wyglądały pierwsze przygotowania do wyjazdu. Wkrótce okazało się, że chętnych było o wiele więcej niż miejsc, pomimo iż chętni wiedzieli czego mogą się spodziewać – ciężkich warunków, upału, tłumów wiernych w Rzymie, prawie żadnych szans na odwiedzenie bazyliki Św. Piotra, a już tym bardziej na uczestniczenie w uroczystościach pogrzebowych na placu Św. Piotra.
Po Mszy Świętej odprawionej w naszej szkolnej kaplicy wyruszyliśmy dwoma autokarami do celu naszej podróży – Watykanu. Czas upływał nam na śpiewach, modlitwie, wspólnych rozmowach.
Męczącą, kilkunastogodzinną podróż zakończyliśmy w Ostii, dzielnicy Rzymu, gdzie udaliśmy się na nocleg. Rano wyruszyliśmy do samego Watykanu, mając nadzieję na wejście do bazyliki Św. Piotra. Staliśmy w kolejce tylko kilka godzin. Udało nam się zobaczyć ciało Ojca Świętego i złożyć Mu hołd. To niezwykłe przeżycie pozostanie na pewno w sercu każdego z nas. Noc przed pogrzebem Jana Pawła II spędziliśmy koczując w fosie zamku, w pobliżu Mostu Aniołów. Byli tam w większości Polacy, więc w porozumieniu z innymi grupami odśpiewaliśmy Apel Jasnogórski, a potem uczestniczyliśmy w czuwaniu. Śpiewaliśmy też pieśni religijne, w tym ukochaną przez Ojca Świętego „Barkę”. Wczesnym rankiem, gdy było jeszcze ciemno, zaczęliśmy przedzierać się przez tłum pielgrzymów chcących dostać się na Plac św. Piotra. W końcu, po pokonaniu wielu trudności, dotarliśmy na Via deu concilizzione, gdzie wspólnie z innymi Polakami i Hiszpanami śpiewem skracaliśmy sobie oczekiwanie na Mszę Świętą. Podczas Eucharystii pożegnaliśmy Jana Pawła II i włączaliśmy się w śpiew Litani do wszystkich świętych w Jego intencji. Wszyscy byliśmy ogromnie dumni, że mogliśmy uczestniczyć w tak podniosłym wydarzeniu. Byliśmy trochę przygnębieni, że Ojca Świętego nie ma już z nami, ale wierzyliśmy, że obserwuje nas i opiekuje się nami z nieba i cieszy się, że pamiętamy o Nim i tak tłumnie przybyliśmy, aby się jeszcze raz z nim spotkać. Myślę, że każdemu z nas ten wyjazd dał wiele do myślenia, pozwolił mu zrozumieć co w życiu jest tak naprawdę ważne. W czasie tej pielgrzymki najpiękniej jak tylko potrafiliśmy, podziękowaliśmy Ojcu Świętemu za Jego cały pontyfikat, a w szczególności za to jak wyrozumiały, cierpliwy i dobry był dla nas – młodych.

Maria Latocha

Wiersz

Tyle łez nasza ziemia wylała
Z bólu ludzkie serce pękało
Z największymi honorami żegnała
Zatrwożona tym co się stało
Byłeś jesteś i na wieki będziesz choć żegnały Cię dzisiaj miliony
W gronie Świętych na tronie zasiądziesz
Sankti Sankti biły głośno dzwony
Twoja miłość i dobroć dla świata
Tak ogromna my przy niej zbyt mali
Była siłą przez te wszystkie lata
W trudnych chwilach myśmy z Tobą trwali
Ojcze Święty Najdroższy Pasterzu
Zawsze wokół Ciebie wielkie tłumy
Szli do Ciebie którzy w nic nie wierzą
Głowy państwa najtęższe rozumy i z pokorą Twoich rad słuchali
Wielcy byli a zarazem mali by Cię pojąć naprawdę umieli
Każdy człowiek był dla Ciebie Święty
Duży mały zdrowy czy ułomny
Stary młody dopiero poczęty
Wielki byłeś a tak bardzo skromny
Będąc z nami od ponad ćwierć wieku nauczyłeś jak serca otwierać
Na wołanie drugiego człowieka
Nauczyłeś jak żyć jak umierać

                                                                  Pamela Powęska